Een week na een intensieve verhuizing begin ik een beetje te landen en te aarden in het mooie en weidse Zeeland. In de prachtige vergezichten aan de Zeedijk met uitzicht op de Westerschelde en rijdend over de vele smalle en hoge bloemdijken die de Zak van Zuid Beveland rijk is. En gaat het landen en aarden in ons nieuwe geweldige huis met lichte veranda en prachtige tuin, vooral over het thuiskomen in mezelf.
Ik mis een eigen plek
Als spullen en herinneringen in de vertraging en tegelijkertijd soms niet snel genoeg een nieuw plekje hebben gekregen, vraag ik me af; ‘waar is mijn eigen plek?’
Ik mis een eigen plek, mijn vertrouwde kracht symbolen. Het nieuwe tuinhuis is nog een schuur. Een verbouwing is de wens. Niet alleen in werkruimte in next level coaching en meer, alsook in een plek voor mij. Met mijn magische kristallen, waardevolle boeken, kaartendecks en persoonlijke sfeer en afstemming in verbinding met alles wat is. Onderweg in het schrijven, creëren en manifesteren, in nieuwe ideeën en plannen voor wat er wil. Ik mis mijzelf in de spiegel waarin ik kijk en mezelf zie zoeken en haar even niet kan vinden. Waar ik dienstbaar zijn aan anderen ook zeker mis, ben ik in het nu vooral dienstbaar naar mij. Ik creëer een fijne en liefdevolle plek ergens in huis en ergens binnen in mij.
Een symbolisch leeg nest
Een verhuizing brengt innerlijke processen met zich mee. Samen met de liefde van mijn leven pakken we onze herinneringen uit. Gaat ons leven door onze handen en richten we ons nieuwe leven in op deze fantastische plek. Ik pak (warme) kleding van onze zoon uit terwijl hij 8000 kilometer, plus twintig graden en zes uur eerder in de tijd, aan de andere kant van de Atlantische Oceaan woont en werkt. Er is een kamer voor hem, zijn bed staat er, hij kan er zo in. En hij is niet hier. Een besef wat mijn moederhart binnen dendert. We zijn verhuisd met een symbolisch leeg nest. Want wat voelen we ons rijk met onze (jong) volwassen kinderen die hun eigen leven richting geven, ieder op hun eigen plek.
Moederliefde
Oud verdriet in gemis en verlies vlamt op en houdt me bezig in het voelen van de leegte en ik mis mijn beide kinderen in dat moment even meer dan ooit. En juist dat te kunnen (door)voelen, geeft verlichting. Het kind in mij herken ik meteen en ik pak haar op en geef haar al mijn moederliefde. In de erkenning die ik haar geef, verzachten we.
