Vandaag gaat traag. Terwijl ik een rustdag heb gepland na een volle en drukke week in alle lagen van bestaan, en deze fysiek bijzonder nodig heb, beslist bewust onbewust een deel in mij vandaag anders.
Morgen komen we met het hele gezin bij elkaar om samen mam uit te strooien. Een geliefde plek ergens aan het IJsselmeer waar pap haar het laatste jaar vaak op zondag mee naartoe nam. Stoeltjes mee, stukje rijden, kitesurfers kijken en een pannenkoek eten, nog niet wetend hoe in korte tijd haar kleinzoon een bijzonder talent voor deze passie heeft ontwikkeld.
We nemen mam mee op haar laatste reis
Vandaag ben ik in beweging, zeg maar gerust in de afleiding, fysiek vind ik mijn grenzen en voel ze. Ik weet heel bewust, liever deze pijn in mijn lijf, dan mijn hartenpijn. Waar het langzaamaan steeds trager gaat, ontwijk ik de pijn in mijn hart en ik voel mijn tranen branden. Terwijl ik nog wat rommel in de tuin, valt ineens mijn oog op de stralend witte, verse nieuwe bloeiende hortensia. Ze wil mee naar binnen. In een lief vaasje zet ik haar bij het altaartje en de dierbare foto van mijn oma, mijn jonge moeder en mijzelf als baby. Drie generaties vrouwen en de kaarsjes erbij steek ik aan.
Alles wat (er meer) is
Als ik uitspreek dat ik eigenlijk niet zo’n zin heb in morgen en er tegelijkertijd naar uitkijk, begint mijn hart te spreken. Ze huilt hard(t). Een witte vlinder vindt het luchtruim in ons boshuis, ze spreidt haar vleugels. Vindt het licht, vleugels bij elkaar, vliegt rond en landt bij de foto, cirkelt om de bloem heen…Aards en menselijk zie ik het gebeuren en energetisch raakt en verwondert het me enorm. Ik voel de emotie en laat mijn stromende tranen vrij. Dankbaar voor hoe het voelt wat ik zie, in alle symboliek voor alles wat (er meer) is.
Dag lieve mam, een nieuw afscheid, een dieper loslaten in zielsverbinding.
Als liefde en afscheid samen komen.
