‘There’s a crack in everything, that’s where the light gets in.’
Deze quote krijg ik op de ochtend na de laatste dag van de jaarreis van een dierbare soulfriend en sister. Vanaf vroeg in de ochtend sus ik weer in slaap en waak bewustzijn. Word echt wakker in migraine, mijn hoofd bonkt en roept en schreeuwt. Onrustig en brak sta ik op. Ik verlang zo naar niet meer vechten, het stoppen van de strijd. Ergens houd ik het zelf in stand, iets in mij vindt het heerlijk om te vechten, want dat kan ik zo onwijs goed. Vanuit bewustzijn weet ik, stap ik ‘uit mijn rug’ en (door)zie dat ik het niet ben. En nog houd ik vol in het vasthouden van een patroon.
Circle of Soul
Gisteren heb ik de groep deelnemers van de transformatie jaarreis losgelaten, een intensieve, prachtige en waardevolle dag én reis. Ik heb ineens zo duidelijk voor ogen dat ik zelf mijn Circle of Soul in het afgelopen jaar moe(d)t afronden.
Starfulness Academy
Deze maand een jaar geleden verloor ik mijn moeder en was ik al volop bezig de Starfulness Academy als platform, vorm te geven. Met als eerste traject deze jaarreis. Om vervolgens in deze maand juni de masterclass Insight my Light te faciliteren. Dit is een bijzonder jaar besef ik ineens en alles komt samen.
Vasthouden aan het verlangen
De afgelopen maanden scheurt het van binnenuit steeds meer naar de oppervlakte. Op de dagen dat ik er moet staan, ben ik er. In werk en verbinding met mensen ben ik er. De dagen ertussen voel ik me ziek, zwak en ellendig en het neemt toe. Ik houd vast aan een verlangen, als ik de spiegels zie in het dragen van de zwaarte van anderen en de gehechtheid daaraan, maakt het me ziek, maak ik mezelf ziek. In het vasthouden aan het verlangen naar moederliefde, houd ik vol.
De laatste vier weken ploeter ik wanhopig door, vechtend en strijdend in zelfheling en ergens bereik ik een breekpunt.
Moede(r)loos
Ik breek, in de wanhoop en de radeloosheid, moede(r)loos. Help, er is niemand, er is niemand om me te redden, ik moe(d)t mezelf redden! Migraine dreunt en vecht en knalt mijn hoofd uit. Als ik door de muur zou kunnen, deed ik het. Liever een andere pijn dan deze mislukking in dit lijden. Mezelf bevrijden, vrijbreken…Ik zie ineens zo duidelijk:
In mijn hart klopt het
Ik heb mezelf, een (vals) eigen creatie van mislukking, zelf veroordeling, misère en lijden in de opoffering los te laten. In de vorm van migraine, ‘ontstaan’ na een intens groot verlies van mijn oma 35 jaar geleden en eigenlijk toen al symbolisch het langzame verlies van mijn mooie jonge moeder. Het verlies van haar moeder was te groot voor haar om te dragen.
Ik voel me gebroken en ik besef gek genoeg dat dit goed voelt. Er is iets in mij gebroken. Mijn hart voelt gebroken en daar vindt mijn licht haar voorzichtige weg naar buiten en tegelijkertijd, kan het grote licht van buiten weer meer naar binnen.
Het vult het liefdeslicht aan, beide kanten op. De zwaarte en het gedreun verzacht, verlicht en anders dan alle vorige momenten in zelfheling van de afgelopen vier weken, zakt de zwaarte naar beneden, via mijn nek richting mijn hart. Dit is nieuw en ik begin het in mijn hart te begrijpen, los van mijn hoofd. In mijn hart klopt het.
Het is genoeg
De dagen erna ga ik met een licht hoofd door oude angstige gedachten, dromen en ervaringen. Als een soort laatste restjes van oud zeer in verlies, verlangen, afwijzing, afhankelijkheid, verslaving. Ik vraag me af wanneer de rollercoaster die een jaar geleden begon, stopt. En ik hoor mezelf hardop zeggen: ‘het stopt wanneer ik mezelf toesta het te laten stoppen en dat het genoeg is’.
Diezelfde middag hoor ik dezelfde woorden van mijn liefste buddy en soulsis. In de bevestiging weet ik dat het klopt. De komende tijd is er rust en ruimte, mezelf gegund en gegeven om te rouwen, om bij te komen en op te laden en om los te laten in liefde. Verder reizend in mijn licht.
